دوربین‌های هوشمند سنجش سرعت خودروها و تعیین سرعت ترافیک

سیستمهای حمل و نقل هوشمند برای کنترل محدوده سرعت، تشخیص سرعت غیرمجاز خودروها و تعیین سرعت متوسط ترافیک در اتوبان‌های شهری، جاده ها و بزرگراهها به کار می‌روند. سنسور دوربین‌های سرعت سنج دارای انواع راداری، لیزری، ویدئویی و لوپ می‌باشند. برای اعمال قانون، تعیین سرعت میانگین ترافیک، شمارش تردد خودروها و . . . باید سرعت سنج مناسب به کار گرفته شود. با مدیریت هوشمند کنترل سرعت، می توان تا ۵۰% آمار تصادفات مرگبار جاده ای را کاهش داد. در دهه ۱۹۷۰ میلادی، با ورود خودروهای اسپرت به بازار و توانایی و قدرت مناسب آنها برای رسیدن به سرعتهای بالاتر از ۱۵۰ کیلومتر در ساعت، آمار تصادفات جاده ای به شدت افزایش یافت. با افزایش سرعت متوسط خودروها، آمار تصادفات مرگبار در جاده ها به صورت غیرخطی افزایش یافت. اولین نسل از دوربینهای ثبت کنترل سرعت و ثبت تخلفات جاده ای با سنسور راداری در دهه ۱۹۷۰ جهت کنترل سرعت خودروها به بازار عرضه شد که دوربین راداری نسل اول استقراری نام داشت. البته این نوع دوربینها دارای ایرادات کاربردی بوده و هزینه تعمیرات و نگهداری بالایی را داشتند و به همین جهت در کشورهای اروپایی به صورت معدود استفاده شدند. از این رو دوربین‌های ثبت تخلفات سرعت استقراری، بعدها با تکنولوژی لوپ مغناطیسی به بازار عرضه شدند. دوربین‌های لوپ مغناطیسی فاقد توانایی مناسب در تشخیص خودروهای با سرعت غیرمجاز بوده و در بزرگراهها کارایی لازم را ندارند، چرا که نمی توانند سرعتهای بالای خودروها را تشخیص دهند. به همین جهت دوربین‌های لوپ مغناطیسی به صورت محدود در مسیرهایی که محدوده سرعت مجاز پایین است، به کار گرفته می شوند.

در دهه ۱۹۹۰ دوربین راداری نسل دوم استقراری به بازار عرضه شد که بسیاری از مشکلات عملکردی و هزینه های بالای نگهداری دوربین‌های نسل اول را نداشتند. هر چند که مشکل اساسی هر دو نسل این بود که امکان تعیین سرعت خودروها در خطوط مختلف بزرگراه را نداشتند. از این رو دوربین‌های نسل دوم فقط برای مسیرهای کم تردد کارائی داشتند. به همین جهت، کنترل سرعت در بزرگراه های پر تردد و خیابانها با چند لاین، ممکن نبود، تا اینکه در سال ۲۰۰۴ میلادی دوربین راداری مدرن مولتی لین به بازار عرضه شد. از سال ۲۰۰۰ جهت کنترل سرعت از سرعت سنج لیزری و جهت تعیین سرعت متوسط ترافیک از سرعت سنج ویدئویی استفاده می‌شود.

نحوه عملکرد دوربین‌های کنترل سرعت

این دوربین‌ها به دو روش راداری و لیزری کار می‌کنند. دوربین سرعت سنج، ترکیبی از یک فرستنده و یک گیرنده رادیویی است که درون یک مجموعه دستگاه قرار گرفته اند. فرستنده با ایجاد نوسان در جریان الکتریکی باعث افزایش و کاهش ولتاژ جریان تحت یک فرکانس مشخص می‌شود. زمانی که جریان الکتریکی به نوسان در می‌آید، انرژی به شکل موج الکترومغناطیسی در هوا پیش می رود. به طور معمول در فرستنده ها از یک تقویت کننده برای افزایش شدت انرژی الکترومغناطیسی و همچنین یک آنتن برای انتشار امواج در هوا استفاده می‌شود. فرآیندی که در گیرنده رادیویی رخ می‌دهد، دقیقاً برعکس فرآیندی است که در فرستنده می‌گذرد، یعنی امواج الکترومغناطیسی توسط یک آنتن جمع آوری و سپس به جریان الکتریکی تبدیل می‌شوند. رادار دستگاهی است که از امواج رادیویی برای کشف اهداف مختلف و یا نظارت بر شرایط استفاده می‌کند و تعیین فاصله، ساده ترین هدف رادار محسوب می‌شود. دستگاه رادار موج رادیویی تقویت شده‌ای، ارسال می‌کند و منتظر بازتاب یا انعکاس آن می‌ماند. اگر خودرو یا شیء دیگری در مسیر موج باشد، بخشی از انرژی الکترومغناطیسی را به شکل موج به دستگاه رادار باز می‌گرداند. با توجه به اینکه امواج الکترومغناطیسی با سرعت نور در هوا حرکت می‌کنند، رادار بر اساس مدت زمانی که طول می‌کشد تا سیگنال رادیویی بازتابیده به دستگاه برسد، فاصله شیء تا دستگاه را محاسبه خواهد کرد.

همچنین رادار می‌تواند بر اساس پدیده دوپلر سرعت هدف متحرک را نیز اندازه گیری نماید. وقتی خودرو در معرض امواج رادار قرار می‌گیرد، اگر به دوربین نزدیک شود، فرکانس امواج برگشتی تشدید می‌شود و اگر از آن دور شود، فرکانس امواج انعکاسی کاهش خواهد یافت. در سالهای اخیر برخی از دستگاههای کنترل سرعت به جای امواج رادیویی بر اساس اشعه لیزر کار میکنند و عنصر اساسی در این دوربین، لیدار یا نور متمرکز لیزر است. لیدار هم مثل رادار با محاسبه زمان رسیدن نور مادون قرمز منعکس شده از خودرو و ضرب این عدد در سرعت نور، فاصله خودرو تا دستگاه را محاسبه می‌کند، اما برای محاسبه سرعت خودرو، رگباری از لیزر مادون قرمز را در زمانی بسیار کوتاه به سوی خودروی در حال حرکت روانه می‌کند تا مجموعه‌های از فواصل بین خودرو تا دستگاه را به دست آورد. سپس این سیستم با مقایسه فواصل مختلف می‌تواند سرعت خودرو را محاسبه نماید. لیدار در مدت کمتر از نیم ثانیه حدود چند صد نمونه فاصله تهیه می‌کند، لذا دقت محاسبه آن بی نهایت زیاد است. دوربین‌های لیزری یا لیدار هم مانند دوربین‌های راداری می‌تواند دستی، قابل حمل و یا قابل نصب در بزرگراه ها و جاده ها باشد. در نمونه های دوربین خودکار، اشعه لیزر تحت زاویه‌ای تابیده می‌شود تا تمام عرض بزرگراه را پوشش دهد. پس از آنکه راننده‌ای خاطی تشخیص داده شد، دوربین عکس کوچکی می‌اندازد تا تصویر پلاک خودرو را ثبت کند. اخیراً رانندگان خاطی با استفاده از صفحه های حساس به نور از مکان دوربینهای پلیس آگاه می‌شوند و یا با پوشاندن پلاک خودرو با ماده ای پلاستیکی، میزان بازتابندگی در برابر نور را کاهش می‌دهند تا عملکرد این دوربین‌ها را مختل نموده و از چنگ قانون فرار کنند. همچنین استفاده از لامپهای ال ای دی نیز از پیشرفته ترین روش آنها برای فرار از دوربین‌ها می‌باشد که در این سیستم ابتدا راننده به کمک صفحه حساس به نور از وجود دوربین کنترل سرعت آگاه می‌شود و سپس با تابش اشعه نور ال ای دی به دوربین لیدار باعث کور شدن دوربین شده و باعث می‌شود تا دستگاه چیزی را ثبت نکند.

انواع دوربینهای سرعت سنج

دوربینهای سرعت سنج عموماً به سه دسته استقراری (در محل ثابت نصب می شوند)، خودرویی (که درون خودروهای پلیس نصب می شوند) و دستی (که توسط پلیس با سه پایه در کنار جاده ها مستقر می شوند) تقسیم می گردند.

۱- سرعت سنجهای استقراری: دوربین‌های سرعت سنج استقراری با حسگر راداری امروزه به صورت گسترده در کشورهای صنعتی برای سنجش سرعت خودروها و ثبت تخلفات سرعت در رانندگی به کار می‌رود. مبنای کار این نوع دوربین بر اساس پدیده دوپلر است. زمانی که یک خودرو در محدوده امواج رادار سرعت سنج قرار می‌گیرد، اگر به دوربین نزدیک شود، فرکانس امواج برگشتی تشدید می‌شود و اگر از آن دور شود، فرکانس امواج برگشتی کاهش می‌یابد. دوربین راداری با استفاده از پدیده دوپلر با دقت بسیار بالا سرعت خودروها را تعیین می‌کند. محل استقرار دوربین‌های سرعت سنج استقراری جهت ثبت تخلفات سرعت، عاملی مؤثر در کاهش تصادفات جاده ای محسوب می‌شود. بهترین بازدهی جهت ثبت تخلفات، توسط نصب یک دوربین استقراری راداری در هر۱۰ کیلومتر فراهم می‌گردد. سرعت سنجهای استقراری با سه تکنولوژی راداری، لوپ و لیزر استفاده می‌شوند که هر یک کاربرد خاص خود را دارند. البته تکنولوژی لیزر اخیراً در ساخت سرعت سنجها استفاده شده، ولی هنوز در سرعت سنجهای استقراری باعث اشتباه فاحش در کنترل سرعت می‌شود. حتی شرکت‌های محدودی سرعت سنجهای لیزری پرده ای را با بازار عرضه کرده اند که فاقد استاندارد زیست محیطی بوده و از مراکز علمی- پژوهشی معتبر جهانی تأییدیه دقت تعیین سرعت را دریافت ننموده است. این سرعت سنج هنوز در مرحله بروشورها و سایتهای تبلیغاتی هستند و ممکن است هرگز مورد تأیید قرار نگیرند.

۱٫۱- سرعت سنج استقراری راداری نسل سوم: از سال ۲۰۰۴ نسل سوم دوربینهای راداری استقراری عرضه شدند. دوربین‌های نسل اول و دوم تنها زمانی عمل می‌کنند که فقط یک خودرو در محدوده دید لنز دوربین قرار داشته باشد؛ از این رو، زمانی که بیش از یک خودرو در خطوط مختلف در میدان دید لنز دوربین قرار گیرند، دوربین قادر به تعیین خودروهای متخلف نمی‌باشد. همچنین توان خروجی دوربین‌های نسل اول و دوم حداقل ۲۰ وات بود که با قوانین جدید زیست محیطی مطابقت ندارد و سلامتی شهروندان را تهدید می‌کند، چرا که حداکثر توان خروجی مجاز دوربین‌های کنترل سرعت ۱۰ وات است. با ارائه دوربین‌های نسل سوم مولتی لاین تمام مشکلات سامانه های نسل اول و دوم برطرف شده است، چون توان خروجی آن حداکثر ۱۰ وات است که از نظر مقررات زیست محیطی مورد تأیید است، از طرف دیگر، سرعت کلیه خودروها در خطوط مختلف در میدان دید دوربین می‌باشند و خطای اندازه گیری حداکثر ۱% است. با توجه به اینکه این دوربین سرعت کلیه خودروها در همه خطوط بزرگراه را در لحظات مختلف اندازه گیری می‌کند، دوربین نسل سوم، هم سرعت متوسط ترافیک را اندازه گیری می‌کند و هم ترددشمار دارد و هم به صورت آنلاین تخلیه اطلاعات را انجام می‌دهد. دوربین‌های سرعت سنج استقراری راداری نسل سوم با استفاده از سیستم تکنولوژی پردازش تصویر و اطلاعات سازگار است. دوربین استقراری راداری ثبت تخلفات سرعت نسل سوم، تنها تکنولوژی مورد تأیید کشورهای صنعتی و اتحادیه اروپا برای کنترل سرعت و صدور برگه جریمه در بزرگراه ها و جاده های پر تردد است. مطابق استانداردهای سازمان ملل، دوربین‌های ثبت تخلفات سرعت باید دارای مشخصات فنی ذیل باشند:

– دوربین باید از نوع راداری بوده و در باندهای فرکانس ۲۴ تا ۳۶ گیگا هرتز قرار داشته باشد.

– دوربین نسل سوم مولتی لاین  و آنلاین باشد.

– توان خروجی رادار حداکثر ۱۰ وات باشد، چون مقدار توان بیشتر از این مقدار می تواند خطرآفرین باشد.

– دارای پورتهای مختلف خروجی و ورودی باشد، مانند باند پهنای وسیع برای اتصال به فیبرنوری، ماهواره و پورتهای باند پهنای باریک برای اتصال بهGPRS ، G و ۳G که به صورت دوطرفه فراهم شده باشد.

– امکان ایجاد ایستگاه محلی فراهم شده باشد.

– امکانات مانیتورینگ و محاسبه تردد خودروها، سرعت متوسط خودروها، هشدار سرعت‌های خطرآفرین و اعلام خودروهای تحت تعقیب و سرقتی در سیستم فراهم شده باشد.

– امکان محاسبه فاصله بین خودروها با توجه به سرعت و سنگینی ترافیک پیش بینی شده باشد.

۲٫۱- سرعت سنج لوپی: در این نوع دوربین کنترل سرعت، یکی از اصول الکترودینامیک به نام القای الکترومغناطیسی مورد استفاده قرار می‌گیرد، به این ترتیب که تغییر در میدان مغناطیسی، منجر به القای جریان در مدار می‌شود. برای همین یک حلقه لوپ در کف خیابان تعبیه می‌گردد که در آن جریان الکتریسیته برقرار است و با عبور خودرو از بالای این لوپ، خاصیت مغناطیسی محیط تغییر نموده و به این ترتیب، شدت میدان مغناطیسی نیز تغییر می‌یابد. این تغییر میدان باعث القای جریان در لوپ می‌شود و شدت این جریان توسط یک آمپرسنج و سنسور اندازه گیری می‌شود که سرعت خودرو توسط تغییرات جریان اندازه گیری می‌شود و اگر این سرعت از حد سرعت مجاز بیشتر باشد، دوربین هوشمند، تصویر خودرو و پلاک آن را ثبت می‌کند. معمولاً در مسیرهای شهری از دوربین‌های لوپی استفاده می‌شود. برای کاربرد این نوع دوربین‌ها باید ابتدا کف بزرگراه یا جاده کنده شده و سنسورهای مغناطیسی کار گذاشته شوند. خروجی این سنسورها به دوربین و کنترلر نصب می‌شود. بکارگیری این سیستم به دلیل عملیات کندن آسفالت جاده و تعمیرات و نگهداری دشوار سنسورها، مشکلات جابجایی، امروزه تنها در موارد خاص مانند کنترل چراغ‌های راهنمایی و رانندگی و پارکینگ‌های عمومی مورد استفاده قرار می‌گیرد. تا قبل از ورود دوربین‌های راداری نسل سوم، در مسیرهای پرتردد از تکنولوژی لوپ استفاده می‌شد و بعدها با پیشرفت تکنولوژی، استفاده از این نوع سنسورها منسوخ شده است. سرعت سنجهای لوپی توانایی تشخیص سرعت‌های بالا را را ندارند و از این رو در بزرگراهها غیر قابل استفاده هستند.

۳٫۱- سرعت سنج ویدئویی: سرعت سنجهای ویدئویی به دو گروه نور مرئی و نور نامرئی یا مادون قرمز  تقسیم شده‌اند. اساس کار سرعت سنجهای ویدئویی، بر مبنای عکسبرداری متوالی است. این نوع دوربین که در نوع خود بسیار کارآمد می‌باشد، از دو یا چند دوربین ویدئویی متصل به هم تشکیل شده که در فواصل معین نصب گردیده‌اند. سیستم مذکور به این صورت عمل می‌کند که اولین دوربین با خواندن پلاک تمام خودروهای عبوری، زمان عبور آنها از جلوی دوربین را به صورت موقت در حافظه خود ذخیره می‌کند. پس از رسیدن خودرو به دوربین دوم، با توجه به زمان رسیدن خودرو و همچنین فاصله بین دو دوربین که از قبل مشخص است، سرعت متوسط خودرو با فرمول مسافت تقسیم بر زمان محاسبه می‌گردد و در صورت غیرمجاز بودن سرعت، دوربین دوم دستور گرفتن عکس خودرو را صادر می‌کند.

فاصله بین دو دوربین با توجه به شرایط، می‌تواند از ۲۰۰ متر تا چند کیلومتر متغیر باشد. با استفاده از این سیستم، ترفند کاهش سرعت قبل از رسیدن به دوربین‌ها و افزایش دوباره سرعت بعد از عبور از دوربین بی اثر خواهد ماند، چرا که این سیستم، سرعت متوسط خودرو در طول مسیر را محاسبه می‌نماید. از کاربردهای دیگر این سیستم، ذخیره تصاویر در میدان دید دوربین می‌باشد که با بازبینی دوباره آنها می‌توان انواع تخلفات خودروها مانند سبقت غیر مجاز، عدم رعایت فاصله مجاز با خودروی جلویی، عملیات نمایشی و مانورهای خطرناک با خودرو و حتی تغییر سرعت متناوب را تشخیص داد. هر کدام از انواع دوربین‌ها مشکلات تکنولوژیکی خاص خود را دارد. اندازه گیری دقیق سرعت با نور مرئی، در صبح و شب که گروهی از خودروها با چراغهای روشن، گروهی با چراغهای نیمه روشن و برخی با چراغهای خاموش حرکت می‌کنند، دچار مشکل می‌شوند. همچنین زمانی که هوا مه آلود، غبارآلود، بارانی می‌باشد و یا دود اگزوز خودروها در هوا وجود دارد، عملکرد این نوع دوربین، دقیق نیست و دچار خطای محاسباتی می‌شود که صدور ورقه جریمه را عملاً غیرممکن می‌سازد. سرعت سنجهای ویدئویی قادر به تشخیص سرعتهای بالا نیستند و انعکاس نور و حرارت برای هر دو گروه مشکل ایجاد می‌کند. هر دو نوع مرئی و نامرئی، باید ابتدا عکسبرداری کرده و سپس تعیین سرعت نمایند. در حالی که در سرعت سنجهای راداری ابتدا سرعت تعیین می‌شود و در صورت تخلف از سرعت مجاز، عکسبرداری انجام می‌شود که عملاً خطای عکسبرداری و پردازش تصویر در محاسبات نقش ندارد. سرعت سنجهای ویدئویی دارای مشکلات فنی متعددی هستند، به عنوان مثال، بستن تار عنکبوت در جلوی دوربین ویدئویی و یا دود متصاعد از اگزوز خودروها باعث بروز خطای محاسبات سرعت می‌گردند. به دلایل یاد شده، سرعت سنجهای ویدیویی تنها برای تعیین سرعت متوسط، ترافیک شماری و اطلاعات مدیریتی قابل استفاده می‌باشند. مشکل اساسی سرعت سنجهای ویدئویی با نور مرئی و نامرئی، تغییرات سریع و ناگهانی غلظت و شفافیت هواست که در فاصله زمان برداشت فریمهای متوالی به وجود می‌آید. تشخیص سرعت بر مبنای محاسبه تغییرات ابعاد هندسی خودرو، اندازه پلاک خودرو و اندازه شماره های روی پلاک، در فاصله زمان فریمهای متوالی تعیین می‌گردد. بنا به اصول فیزیک این امکان وجود دارد که خودرویی که با سرعت ۷۰ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند، سرعت سنج ویدئویی با خطای محاسباتی، عکس آن را با ۲۰۰ کیلومتر در ساعت بگیرد. در کشورهای اتحادیه اروپا استفاده از دوربین سرعت سنج ویدئویی برای تعیین سرعت و صدور برگه جریمه ممنوع است. این نوع دوربین‌ها برای کنترل عبور و مرور خودروها در محدوده طرح ترافیک به کار می روند. همچنین در حال حاضر در مسیر اتوبان کرج- قزوین از سرعت سنج ویدئویی مادون قرمز استفاده گردیده است.

۲- سرعت سنجهای خودرویی: سرعت سنجهای خودرویی همان دوربین‌هایی هستند که در خودروهای پلیس کار گذاشته می‌شوند و برای تشخیص سرعت خودروهای جلویی به کار می‌رود. دوربین‌های متداول خودرویی از نوع راداری می‌باشند. سرعت سنجهای راداری برای مسیرهای خلوت و جاده ها مورد استفاده قرار می‌گیرند که مثلاً یک خودرو در جلوی یک ماشین پلیس در حال حرکت یا فرار باشد و سرعت خودرو را تخمین بزند.

۳- سرعت سنجهای دستی: سرعت سنجهای دستی معمولاً توسط پلیس در کنار جاده ها کار گذاشته می‌شود و یا از داخل خودروی پلیس مورد استفاده قرار می‌گیرد که بی حرکت در کنار بزرگراه ایستاده باشد. استفاده از سرعت سنجهای دستی راداری بسیار ساده است، در حالی که کاربرد سرعت سنجهای دستی لیزری، به تمرکز و دقت خاصی نیاز دارد. استفاده از سرعت سنجهای لیزری در کنار بزرگراهها برای اپراتورها بسیار خطرآفرین است و از این رو، کشورهای صنعتی با این موضوع کاملاً محتاطانه برخورد می‌کنند. دوربین‌های سرعت سنج دستی در شب کارایی لازم را ندارند. سرعت سنج دستی در دو نوع لیزری و راداری وجود دارد.

۱٫۳- سرعت سنجهای دستی راداری: سرعت سنجهای راداری دستی معمولاً برای کنترل سرعت خودروها در مسیرهای کم تردد مانند بزرگراهها و جاده های بیابانی استفاده می‌شوند، ولی در خیابانها و مسیرهای پرتردد، برای تعیین سرعت غیرمجاز در مجموعه خودروهای نزدیک شونده و یا دور شونده کاربرد دارند. اصول کار این دوربین‌ها نیز همانند دوربین‌های استقراری، بر مبنای پدیده دوپلر است. پلیس راهنمایی و رانندگی باید هم به سرعت سنجهای راداری و هم به سرعت سنجهای لیزری مجهز باشند. سیستم راداری به اپراتور کمک می‌کند که به راحتی، خودروهایی که با سرعت غیرمجاز حرکت می‌کنند را مشخص نماید و توسط سیستم لیزری، می تواند خودروی متخلف را از میان گروهی از خودروها مشخص کند. تجهیز گشتی های پلیس به هر دو نوع دوربین،علاوه بر افزایش بازدهی، ایمنی اپراتورهای کنار جاده را افزایش می‌دهد.

۲٫۳- سرعت سنجهای دستی لیزری: اکثر دوربین‌های نصب شده توسط پلیس در جاده های ایران، از این نوع می‌باشند که ساخت کشور آلمان و یا ساخت کمپانی ساژم فرانسه هستند. از آنجا که در عملکرد دوربین‌های راداری، به دلیل وجود انواع مختلف امواج رادیویی در سطح زمین، امکان اختلال وجود دارد، لذا دوربین‌های لیزری به عنوان جایگزینی مناسب برای دوربین‌های راداری محسوب می‌شوند. اساس کار دوربین راداری بر مبنای انعکاس امواج رادیویی است، ولی در دوربین‌های لیزری به جای امواج رادیویی از امواج مادون قرمز استفاده می‌شود. سنسور لیزری، اطلاعات سرعت هر جسم متحرکی، همانند یک پرنده را که در میدان دیدش قرار بگیرد، ضبط می‌کند و در صورت غیرمجاز بودن سرعتش، دستور عکس گرفتن را به دوربین صادر می‌کند. سرعت سنج لیزری بیشتر برای کنترل کردن سرعت یک خودرو که در میان تعداد دیگری خودرو حرکت می‌کند، استفاده می‌شود. به همین جهت، سرعت سنج دستی لیزری برای کنترل سرعت به صورت دستی در مسیرهای پرتردد و خیابانهای شلوغ به کار می‌رود. با توجه به اینکه این دوربین خطراتی برای اپراتورها دارد، نباید در بزرگراه های کم تردد که سرعت خودروها بالا است، مورد استفاده قرار گیرد. اصول کار سرعت سنج لیزری، برمبنای تشخیص فاصله زمانی بین دو بازگشت متوالی اشعه های لیزری توسط سنسورها می‌باشد، به همین علت، لازم است محل تابش لیزر همیشه ثابت باشد، در غیر اینصورت خطا در محاسبه سرعت پیش خواهد آمد. اپراتور باید آموزش‌های لازم جهت استفاده از این دوربین را ببیند. یکی از مشکلات فنی این سنسورها این است که با بهره گیری از پوششهای نامرئی خاص، دچار مشکل می‌شوند. اپراتورهای سرعت سنجهای لیزری باید با اصول کار لیزر آشنا باشند. اپراتورها باید به مشکلات کنترلی رانندگان در سرعتهای بالا توجه داشته باشند، چون در سرعتهای بالاتر از ۱۲۰ کیلومتر حتی تا فاصله ۱۰۰ متری، کنترل خودرو در دست راننده نیست و این می‌تواند برای اپراتورها خطرناک باشد. تا به حال در اثر بی احتیاطی، تعداد زیادی اپراتور دوربینهای دستی لیزری جان خود را از دست داده اند.