آشنایی با مواد اولیه سیم و کابل / پی وی سی

پودر پی وی سی که بنام پلی وینیل کلراید می باشد بصورت خالص در صنعت کابلسازی قابل استفاده نبوده و باید

مواد دیگری به آن اضافه شود تا از نظر کار در اکسترودر و خواص مکانیکی و قابلیت انعطاف مورد نظر باشد.

 

مواد اصلی گرانول پی وی سی به ترتیب زیر می باشد :

 

۱- پودر پی وی سی یا رزین pvc :

ماده اصلی و پایه ای گرانول پی وی سی می باشد. این ماده که بصورت پودر بوده در صورت ذوب شدن بسیار

سخت می شود.

 

۲- روان کننده ها ۱ :

جهت بالا بردن خاصیت نرمی و انعطاف پذیری گرانول افزوده می شود. مانند روغن DOP و یا بعضی نرم کننده ها که

خواص حرارتی بهتری دارند و برای تولید مواد پی وی سی برای درجه حرارت بالا تا ۱۶۰ درجه بکار می روند.

 

 

۳- تثبیت کننده ها :

جهت مقاوم کردن مواد PVC در برابر حرارت به آن اضافه می شود مثل سولفات سرب و غیره .

 

 

۴- پر کننده ها :

جهت ارزان کردن (کاهش هزینه تمام شده) و مقاومت در برابر فرسودگی و چسبندگی سطحی و غیر فعال نمودن

پلیمردر برابر اشعه UV می باشد.

 

 

۵- روان کننده ها ۲:

جهت سیال نمودن و روان کردن مواد در ماشین آۀات و براق بودن سطح محصول استفاده می شود.مثل اسید

استئاریک و یا استئارات کلسیم.

 

۶- رنگ دانه ها :

جهت رنگی کردن مواد بر طبق نیاز مصرف کننده استفاده می شود.البته در کابلسازی معمولا از مستربچ استفاده

می شود.

با مخلوط کردن مواد فوق با نسبت هایی که نیاز مورد نظر را برآورده کند مواد پی وی سی جهت مصرف در انواع

صنایع از قبیل لوله سازی ،پروفیل سازی ،شیلنگ سازی و کابلسازی تولید می شود.

 

عمل مخلوط کردن در دستگاه میکسر صورت می گیرد . پس از مخلوط کردن مواد در میکسر در اکسترودر مخصوص

که دو مارپیچه یا بصورت های دیگر طراحی شده است به حات خمیر در آمده و سپس توسط تیغه ای در جلوی

اکسترودر بصورت دانه های یکسان گرانول بریده شده و پس از خنک کاری در کیسه های مناسب (معمولا ۲۵ کیلو

گرمی) بسته بندی شده و به محل مصرف فرستاده می شود.

 

 

در صنعت سیم و کابل مواد PVC بصورت های ذیل استفاده می شود :

 

۱-   عایق :

به علت اینکه عایق مستقیما روی هادی (مس) کشیده می شود، باعث عایق شدن بین دو هادی دارای اختلاف

پتانسیل الکتریکی (در کابل های برق و تلفنی و مشابه) می گردد که باید دارای استحکام دی الکتریک کافی باشد

تا سیم ها در اثر عبور جریان به هم اتصالی نکنند.

 

لذا عایق باید دارای خواص الکتریکی و مکانیکی خیلی زیادی باشد تا زود مستهلک نشود. به همین علت استاندارد

نیز به علت حساس بودن عملکرد درست عایق سختگیرانه عمل کرده است .(در صورت مردود شدن حداقل ضخامت

نقطه ای عایق، ۳۰ امتیاز منفی در پرونده پروانه تولید محصول مورد نظر منظور کرده و دستور جمع آوری این محصول

از بازار را می دهد)

 

۲- فیلر (پر کننده) :

فقط برای پر کدن فواصل بین سیم ها در کابل بکار می رود و از نظر مکانیکی و الکتریکی خیلی ضعیف است و نیازی

هم نیست که خواص عایق و روکش را داشته باشد و استاندارد نیز آزمون خاصی برای این مواد گرانولی در نظر

نگرفته است. (بجز کابل های کنترل شیلد دار که مقدار متوسط ضخامت فیلر را مشخص کرده است)

 

۳- روکش :

مواد روکش باید از نظر استحکام مکانیکی و حرارتی خواص قابل قبولی را دارا باشد و بسته به نوع کابل مورد مصرف

می تواند نرم یا سفت باشد . مثلا در کابل های کنترل افشان یا کواکسیال نرم بوده و در کابل های نصب ثابت و برق

و زیر زمینی باید سفت تر بوده و استحکام بالاتری داشته باشد.

اگر کابل در در شرایط نرمال و استاندارد کابل کشی و استفاده شود حدود ۳۰ سال عمر مفید خواهد داشت.

 

منبع : دنیای صنعت برق / سیم و کابل / مهندس خالقی